ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΜΟΥ

Η Δήμητρα Ευθυμίου << Ραπόζα >> γεννήθηκε στη Λεμεσό. Μετά τις σπουδές τις στην Ιταλία επιστρέφει στην Κύπρο και ασχολείται με τα τουριστικά και την ανάπτυξη γης. ‘Έπειτα από σειρά μαθημάτων δημιουργικής γραφής το 2012, τολμά και αρχίζει να δημοσιεύει κείμενα της, όχι μόνο στα ελληνικά, αλλά και στα ιταλικά. Λαμβάνει μέρος σε διαγωνισμούς , συμμετέχει σε πολλές ανθολογίες διηγημάτων και ποιημάτων, και στις δύο γλώσσες. 

Γράφει το πρώτο της βιβλίο το 2013 << Συναισθήματα ανάμεσα στην ομίχλη >> με έναν Ιταλό συγγραφέα. Το 2016 δημοσιεύει το πρώτο της βιβλίο στα ελληνικά <<Το Χαμόγελο του Καλοκαιριού (Μικρές Ιστορίες) και το παρουσιάζει στην Κύπρο και στην Ελλάδα σε διάφορες πόλεις.

Το 2017 δημοσιεύει συλλογή ποιημάτων στην ιταλική γλώσσα με τον τίτλο << Πενσιέρι ντι Βίτα Παρόλε ντ’ Αμόρε>> <<Pensieri di Vita Parole d’Amore>> 

Σύντομα (Δεκέμβριο του 2017) θα κυκλοφορήσει το δεύτερο της βιβλίο στα ιταλικά ,ανθολογία διηγημάτων , με τίτλο << Νούλλα ε κόμε πριμα>> <<Nulla e’ come prima>> 

Η συγγραφέας γράφει πάντα με την επιθυμία να μεταδίδει στον αναγνώστη δυνατά συναισθήματα. Εύχεται να το έχει καταφέρει και να συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο . 

Στον ελεύθερο της χρόνο ασχολείται με τα παλιά της αγαπημένα αυτοκίνητα, και συμμετέχει σε ράλι .Αγαπά πολύ τα ταξίδια, και ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια με την βραζιλιάνικη πολεμική τέχνη και κουλτούρα της << Καποέιρα>>.

Το χαμόγελο του Καλοκαιριού

Ένας παρατημένος σκύλος και ένα περιστεράκι φιλαράκι.

Το τραίνο που έφυγε και ένα ραντεβού σε δύο ώρες.

Τα ταξίδια μου είναι σαν τα παραμύθια… Και ένας ξένος από πολύ μακριά!

Ένας γλύπτης στα βουνά της Κρήτης και η θεία Αυγούστα με την αγελάδα Φωτέ.

Μικρές ιστορίες αγάπης και πόνου…

Το ραντεβού στη ζωή που δεν έγινε ποτέ… Περιμένοντας τη φιάλη…

Ιστορίες αγάπης, η Λάουρα στη Βενετία, ο Στάθης και η Άννα στην Παβία.

Πρόσφυγες στην ίδια την πατρίδα, αέρας και σκόνη…

Το ταττού πονάει και… I love you!

«Ξέρεις, όσο μεγαλώνεις, γίνεσαι πιο μικρή», είπε και με κοίταξε

χαμογελώντας...

Δεν ξέρω τι με πιάνει και ενθουσιάζομαι έτσι. Είναι νομίζω η μαγεία της φύσης, είναι αυτός ειδικά ο τόπος με τις πολλές αναμνήσεις. Είναι το τοπίο, εκεί όπου ακόμη ο άνθρωπος οργώνει τη γη και τα χωράφια είναι γεμάτα από ζωή. Τα σπαρτά, τα φιστίκια, οι ντομάτες, όλα αυτά που δίνουν ψυχή στη γη ετούτη. Κάποιο τρακτέρ εκεί στην άκρη, κάποιοι άνθρωποι μαζεύουν πατάτες κι η οργωμένη γη μυρίζει χώμα.

Η θάλασσά μου πιο κάτω. Τα οργωμένα χωράφια φθάνουν μέχρι το κύμα και εγώ κολυμπώ εκεί. Η άμμος είναι κι αυτή διαφορετική, το χρώμα της είναι καφέ. Τα βράχια γεμίζουν από θαλασσινά πουλιά, μα δεν είναι γλάροι, είναι κάτι άλλο.

Όταν αρχίζει να πέφτει ο ήλιος, όλα γίνονται ασημένια. Το νερό, οι βάρκες, τα πετραδάκια…